Jean Michel Jarre talks to Mark Lawson

 
9 Sep 2010 - BBC Radio 4

Jean-Michel Jarre: "Je suis assez proche de Claude Allègre"

17 mars 2010 

Depuis le 1er mars, Jean-Michel Jarre est lancé dans une tournée mondiale.

Jean-Michel Jarre en concert à Stuttgart. (Christine Ferreira)

On le retrouve dans sa loge après deux heures d’un concert "son et lumière" donné, le 9 mars dernier, au Porsche Arena de Stuttgart. Jean-Michel Jarre savoure l’instant en vidant cul-sec des petites tasses de saké chaud. "Un rituel de tournée" assure le musicien. Affable et jovial, le pape de l’électro à la française et le pionnier des méga-concerts aux quatre coins du monde, affiche une allure incroyablement juvénile pour ses 62 ans. Sur scène, entouré d’une dizaine de synthés vintage et de trois musiciens, il se démène comme un beau diable, triture ses machines, invective le public à se lâcher avec une belle énergie. 

Résultat, 7000 spectateurs debout à la fin du concert. Un petit exploit. Stuttgart, capitale de l’automobile allemande, possède une réputation pour le moins austère à l’image de ses habitants "bosseurs" et peu "fêtards". Mais le show Jarre affiche une efficacité imparable avec des tubes à foison - entre électro symphonique, électro rock, électro planante - illustrés par un travail visuel ambitieux, comme toujours spectaculaire, mais sans surenchère: projections vidéo, jeux de lumières, laser en technicolor et quelques astuces ingénieuse, notamment ses images subjectives filmées grâce à une caméra miniature fixée sur les lunettes du musicien. L’artiste parvient même à injecter de la poésie dans ce déferlement de haute technologie, comme sur RDV 2, interprétée avec un accordéon sous un faisceau de lasers tournoyant, à la manière d’un manège de fête foraine. Interview…

Vous êtes réputé pour vos méga-concerts en plein air. Pourquoi vous enfermer aujourd’hui dans des salles sans âme?

Je voulais apporter la magie de mes spectacles en extérieur, à l’intérieur, dans des salles closes pour partager une proximité différente avec le public, le plonger dans une immersion encore plus grande dans mon univers, ma musique et la scénographie de mes concerts. Cette dimension visuelle a toujours été centrale dans ma démarche. Du temps de nos grands parents, quand ils allaient aux concerts de Piaf ou Trénet, ils n’avaient pas d’autres moyens d’écouter de la musique. Aujourd’hui, la musique est devenue nomade, on peut l’écouter dans le bus, dans la rue. De fait, il existe, de la part du public, une attente visuelle de la musique et de l’artiste. D’ailleurs, on dit plus : "Je vais écouter" tel artiste, mais "je vais voir" un concert… J’essaye donc d’offrir un authentique spectacle son et lumière, à la manière des opéras allemands qui ont contribué à inventer le genre du spectacle musical. Wagner travaillait avec les charpentiers, les peintres, les scénographes. A la différence de la chanson et du cinéma, ma musique ne raconte pas d’histoires, il faut laisser les gens libres de raconter leur propre histoire et finalement de leur donner le moyen de créer leur propre film. Le but n’est pas d’entrer dans un processus narratif, mais d’offrir une scénographie, comme dans l’opéra, pour la transposer dans la pop, le rock ou l’electro. 

On vous a souvent traité de "mégalo" en raison de la démesure de vos spectacles…

Cette démarche a pu être mal comprise. C’est tout le contraire de la mégalomanie. Selon moi, il est beaucoup plus prétentieux de rentrer seul dans une salle pour attirer l’attention sur soi pendant deux heures, simplement avec sa guitare, plutôt que d’être un élément dans une histoire plus grande que la votre. C’était presque par pudeur que je me suis lancé dans ces mégas concerts. 

Et quels concerts de rock ou de pop vous ont séduit ces derniers temps?

J’ai été très déçu par le concert de U2 au Stade De France l’année dernière. J’ai adoré l’époque Zoo TV, quand ils développaient une véritable créativité, quand les images avaient du sens et de la pertinence pour dire des choses sur notre époque. Là, ils se sont laissé déborder par le business et le marketing. Cette grande scène en forme d’araignée géante, c’était un grand mammouth qui a accouché d’une souris. Toute cette mise en scène était clairement destinée à faire rentrer le plus grand nombre de spectateurs au SDF. Sinon j’ai adoré ACDC, qui avec un truc très classique étaient cohérents. Ce qui est difficile c’est d’arriver d’être en osmose avec ce que l’on joue et ce que l’on projette, et c’est très compliqué.

Vous cherchez à délivrer un message à travers vos concerts?

Un des thèmes sous-jacents de la scénographie consiste à restaurer l’idée de la science-fiction dans sa dimension poétique. On a perdu cette vision positive de l’avenir. Elle est devenue anxiogène et se résume au fait de bien trier nos poubelles. L’anxiété est devenue un business, comme l’écologie. Je me suis préoccupé de cet enjeu dès 1976, avec mon album Oxygène et sa pochette montrant un squelette humain à l’intérieur de la planète. Un époque où l’écologie ne faisait pas encore vendre, à la différence d’aujourd’hui. Sur la question du réchauffement climatique, je suis assez proche de Claude Allègre. Dans l’histoire de l’humanité, les réchauffements sont cycliques. Le temps de mémoire d’un homme, c’est sa vie. Mais sur 1000 ans, il existe des cycles de refroidissement, de réchauffement. Au Moyen Age, le Groenland était recouvert d’oliviers. On est incapables de prévoir un tremblement de terre à deux mois d’intervalles, comment peut-on se permettre d’avoir l’arrogance de penser avoir un contrôle sur le réchauffement de la planète. On se focalise sur le réchauffement climatique quand les enjeux de la démographie galopante ou de l’eau potable sont relégués au second plan. Il faudrait mieux écouter les astrophysiciens que les "marketteux" de l’écologie…

"L'écolo-marketing m’agace depuis un bon bout de temps"

Vous pensez à Nicolas Hulot ou Yann Arthus-Bertrand ?

C’est vous qui le dites, mais oui. Cet écolo-marketing m’agace depuis un bon bout de temps. Ma mère est une résistante de 1941, et puis des gens se sont découverts résistants fin 44. De la même manière, des Cassandre se sont découvert écolos depuis trois ans, quand l’environnement a commencé à représenter une valeur marchande. Quand j’entends des musiciens qui se déplacent en jet appeler leurs fans à venir à leurs concerts en vélo, je pense notamment à Radiohead, c’est de l’escroquerie intellectuelle.

Et vous, vous donnez des concerts écologiquement corrects?

J’ai fait fabriquer des lampes qui consomment 81 watts, contre 5000 watts il y a cinq ans. C’est plus important et pertinent que d’inviter les spectateurs à venir avec des t-shirts recyclés et en espadrilles.

Sur scène, vous interprétez un morceau inédit, Statistico Adagio illustré par des chiffres en temps réel sur la démographie, la consommation de drogues… Pourquoi cette démarche?
J’avais envie d’illustrer visuellement cet adagio avec une batterie de chiffres en direct. Chaque soir, on a la réalité en temps réel sur l’augmentation de la population, la réserve de pétrole consommée, les gens qui n’ont plus accès un point d’eau potable, la distance parcourue par la terre par heure - on tourne à 1600 km seconde, comme une fuite en avant - le nombre d’e-mail envoyés en même temps et les drogues consommées. C’est une façon de faire un lien sur les trois axes les plus importants pour les vingt ans à venir : la démographie, l’accès à l’eau potable et l’éducation. Mais je le fais sans dogmatisme, à la différence d’un Bono…

Vous lui reprochez quoi au juste?

Les artistes peuvent, à travers leur travail, donner un coup de projecteur sur tel ou tel enjeu, mais le rôle de l’artiste de transformer, comme Bono le fait, les concerts en tribune politique. Le concert doit rester un moment de divertissement, durant lequel on peut faire ressentir les choses, mais il faut les faire passer sur le plan transversal, sur le plan de l’émotion, pas sur le plan intellectuel. Je ne pense pas qu’il soit judicieux de faire des gros discours au Stade de France en arrêtant un concert pour donner une leçon au public. Les gens sont fatigués par ces grands discours, personnellement j’en ai ras le bol, en tant que membre de la société civile, qu’on me donne des leçons. Je suis assez grand pour comprendre et m’informer, j’ai envie de prendre en main ma propre responsabilité sans qu’on me dise, "t’as mal fait, t’as pas fait ci, t’as pas fait ça". La politique du doigt tendu culpabilisateur, c’est démodé.

Sur scène, vous installez plus de 70 synthétiseurs vintage, comme un petit musée de la musique. C’est un retour vers le passé?

Au contraire. Il ne s’agit pas d’un réflexe rétro ou nostalgique. Je veux les réhabiliter car ils ont un futur. Je me suis rendu compte à quel point ces synthétiseurs analogique possèdent une couleur et une qualité unique. Ils sont comme les Stradivarius. Aujourd’hui, le rêve de n’importe quel violoniste dans le monde est de jouer sur un instrument crée au XVIIe siècle. On n’a jamais fait mieux depuis, et Dieu sait que la technologie a évolué depuis le XVIIe siècle. Cela démontre qu’en matière de lutherie, il existe un savoir faire indépassable. Les synthés analogiques sont dans la même situation. A partir des années 80, au moment de l’explosion du synthé japonais et du numérique, tous ces instruments ont cessé d’être fabriqués et d’exister. C’est un cas unique dans l’histoire de la musique. Or le numérique est obsédé par ces instruments dits "vintage", il existe des émulations de ces instruments, elles vont jusqu’à reproduire le look mais qui n’ont rien à voir au niveau du son avec un mélo trompe de 400 kilos conçu dans les années 60. Une véritable pièce de musée. Le son est incomparable, on l’a testé avec ses imitations, c’est le jour et la nuit. C’est comme de jouer d’un orchestre symphonique avec un synthé ou avec un mac. C’est la raison pour laquelle utiliser ses pièces rares ne relève en rien d’un réflexe anachronique, mais au contraire d’une démarche totalement contemporaine. Tous les jeunes dans l’electro sont fascinés pas ces instruments. Ils représentent le futur de la musique, électronique en particulier 

Sur scène, vous jouez de votre fameuse harpe laser que vous avez conçue au début des années 80. Ce côté bricolo, c’est un héritage familial?

Affectivement, il existe un héritage de mon grand-père. Mon père nous a quittés quand j’avais cinq ans. J’ai grandi sans lui mais avec mon grand-père. Il incarnait l’image paternelle et était un ingénieur et un inventeur incroyable. Il a inventé la première console de mixage pour la radio. Et ensuite le teppaz, l’ancêtre de l’I-Pod, le premier instrument de reproduction de musique portable. Il prenait ma grand-mère comme souffre douleur. Il avait inventé un moulin à café avec un moteur d’aspirateur, ça faisait un bruit d’enfer. Et ma grand-mère, stoïque, essayait le truc, au bout de trois minutes tout explosait, les grains de cafés volaient dans toute la cuisine. Et ma grand-mère prenait l’engin et disait : "non, c’est pas prêt encore". Et mon grand père repartait dans son labo. J’avais cinq ans et ça me fascinait, en même temps, il était musicien, il jouait du hautbois, se passionnait pour le cinéma, il m’a beaucoup apporté par ce côté très iconoclaste, il avait une approche poétique de la science, un côté surréaliste.

Dans les années 70, vous avez fait vos classes avec Pierre Schaeffer au sein du Groupement de recherche musicale (GRM) avant de composer et d’écrire pour le chanteur Christophe et Patrick Juvet, notamment Où sont les femmes?. Quelle était le sens de votre démarche?

Créer un pont entre la musique expérimentale et les mélodies pop. Je voulais apporter un peu de chair à la musique électronique de l’époque. On me dit souvent que mes mélodies sont "variétoches". Je le revendique totalement. Le premier arpège de mon morceau RDV2 reprend la mélodie d’une chanson que j’avais écrite pour Gérard Lenormand, ça fait partie de mon travail de recyclage. J’adore les mélodies en apparence naïves mais qui cachent une mélancolie souterraine. J’ai toujours aimé cette contradiction très présente dans le cirque. Quand j’allais au cirque avec mes copains, j’étais le seul à pleurer devant le spectacle des clowns. C’est ce que j’ai essayé de faire dans l’univers de Christophe avec Les Mots Bleus. Quand je l’ai rencontré, il était vraiment un chanteur variété, il sortait d’Aline, et moi j’ai senti cette espèce de dimension tragique de clown, à la limite du ringard et du sublime, il flotte toujours entre les deux. D’ailleurs j’aimerais beaucoup retravailler avec lui.

Quel est votre moteur aujourd’hui?

L’insatisfaction. J’ai rencontré Fellini sur la fin de sa vie, il m’a dit : "Toute ma vie, j’ai cru que je faisais un film différent. Et je m’aperçois à la fin de ma vie que j’ai toujours fait le même film. Finalement, j’ai toujours essayé d’améliorer les choses". C’est absolument vrai. Cette exigence permet de préserver l’innocence intacte.

Vous avez des projets?

Oui, renouer avec les concerts en plein air, composer pour des ballets, des spectacles multimédia, des musiques de films également. Je me suis longtemps interdit de m’aventurer dans ce domaine, car je le considérais, sans faire de la psychanalyse de Monoprix, qu’il s’agissait du territoire réservé à mon père (compositeur de Lawrence D’Arabie, Docteur Jivago, Ndlr). 

On vous décrit comme une sorte de Dorian Gray… Quel est le secret de votre jeunesse ?

Faut demander à ma mère. Elle va avoir 96 ans et quand je lui dis qu’elle court comme un lapin, elle me répond : "arrête de dire ça, le lapin court moins vite". C’est génétique, et puis j’ai un rapport avec le temps assez abstrait, sauf depuis la disparition de mon père l’année dernière. J’ai pris conscience de la mortalité. Je raisonne désormais en fonction du temps qui me reste. Quand je vois le parcours de Pierre Soulages, ses créations les plus intéressantes s’échelonnent sur ses quinze dernières années, je garde espoir. 

Eric Mandel, à Stuttgart - Le Journal du Dimanche

Jean Michel Jrre - Olympiahalle 2010

Jean Michel Jarre - wywiad przed koncertami w Polsce (2010)

 14.11.2010

 Roland Bury 24 października 2010

Jean-Michel Jarre (ur. 1948) - kompozytor muzyki elektronicznej. Jest uważany za pioniera muzyki elektronicznej i organizatora koncertów-przedstawień z wykorzystaniem reflektorów, laserów i fajerwerków. 

Występy cieszą się wielką popularnością i Jarre kilkakrotnie ustanawiał nowe rekordy Guinnessa jeśli chodzi o liczbę widzów. 

Na koncert w Moskwie w 1997 przybyło aż 3,5 miliona ludzi. 

Od jego nazwiska została nazwana jedna z planetoid - 4422 Jarre.

            

Roland Bury: Podczas swojego ostatniego koncertu w Polsce (1. marca w Katowickim Spodku) wykonałeś jeden nowy utwór. Czy to zapowiedź Twojej nowej płyty?

- Jean Michel Jarre: I tak, i nie. To był rodzaj pewnego eksperymentu muzycznego, pewnej improwizacji. Jest to także część pewnego większego projektu. Nie mogę dziś powiedzieć czy właśnie ten utwór trafi na nową płytę. Po prostu tego jeszcze nie wiem.

Nowy album - jak to jest, czy w pewnym momencie siadasz i decydujesz, że już pora nagrać nową płytę, że masz już w głowie tyle pomysłów, muzyki, że nadszedł czas? Czy może po prostu przychodzi to samo i nagle okazuje się, że z kolejnej wizyty w studio wyszła nowa płyta?

- To bardziej skomplikowana sprawa. Ostatni rok był dla mnie bardzo trudno. Umarł mój tata, potem moja mama i wydawca. W krótkim czasie straciłem trzy bliskie mi osoby. Byłem w takim stanie, że nie potrafiłem zakończyć wielu spraw, które miałem rozpoczęte w ostatnich kilku latach. Wtedy planowałem wydać album w bieżącym 2010 roku, ale ostatni rok trochę zweryfikował moje plany. W chwili obecnej czuję że jestem już gotowy. Myślę, że każdy muzyk na początku kariery (ja zresztą też) zakłada, że każdy kolejny album będzie całkowicie nowy, kompletnie inny od poprzedniego ale potrzeba czasu by przekonać się, że jeśli ma się coś do powiedzenia, jakąś jedną myśl przewodnią to rozwijasz ją przez całe swoje życie. I wtedy dystans czasowy nie ma najmniejszego znaczenia. To oczywiście jest niebezpieczne, bo bardzo łatwo może to przerodzić się w obsesje. Często powtarzam młodym muzykom, że jeśli ich życie jest szczęśliwe i są z niego zadowoleni, to by nie zostawali muzykami, by nie byli artystami. Bo jak się ma coś do przekazania, to zaczyna być to obsesją – gdziekolwiek jesteś, ilekolwiek miałbyś lat. I dopóki starcza ci siły i zdrowia nie spoczniesz. Oczywiście w pewnym sensie jest to przyjemne. Weźmy takiego Polańskiego ma prawie 80 lat a wciąż opowiada tę samą historie – o człowieku wmanipulowanym w okoliczności, które go przerastają i z którymi nie bardzo sobie daje rade – tak jak w jego ostatnim filmie „Autor Widmo”. Zresztą już teraz zapowiedział, że w następnym roku zaczyna pracę nad kolejnym filmem. Artyści maja takie nienasycone pożądanie głoszenia swojej idei, i to przez całe swoje życie.

Wspomniałeś że w przeciągu roku straciłeś trzy bliskie Ci osoby. Czy komponowanie i granie jest dla ciebie pewnym rodzajem terapii, pewną ucieczką od tego smutku?

- W pewnym sensie tak. Ale to wszystko jest bardzo dziwne. Kiedy umarł mój tata nie byłem w stanie napisać choćby jednej nuty, prawie nie mogłem spać. A kiedy kilka miesięcy potem odeszła moja mama spałem niezwykle spokojnie, byłem totalnie wyciszony i spokojny – jak małe dziecko. Czułem spokój w każdej komórce mojego ciała. Czułem, że każda najmniejsza nawet komórka mojego ciała pamięta ten spokój jaki wnosiła mama w moje życie. Dziś nie wiem, czy dzięki temu muzyka którą napiszę będzie inna. Pewnie w jakimś stopniu tak, ale nie jestem tego pewny.

Skoro jesteśmy przy tworzeniu muzyki, to powiedz nam jak Jean Michel Jarre pracuje w studio. Czy nagrywasz kilka wersji tego samego utworu niemalże „live” a potem wybierasz tę najlepszą wersje? Czy może jest to żmudna praca nad każdym dźwiękiem, nad każdą ścieżką, które potem składasz w jedną całość?

- Oh, to bardzo interesujący temat. Próbuje znaleźć rozwiązanie łączące niczym niekontrolowane improwizacje na żywo, gdy autentycznie rodzi się coś nowego, innego, ciekawego, z byciem jak architekt, projektującym budynek od fundamentów po sam dach ze wszystkimi detalami. Myślę, że ideałem byłoby płynne przechodzenie z jednego sposobu w drugi.

Ostatnie Twoje płyty nie są już tak dynamiczne jak te z początku Twojej twórczości. Muzyka jest bardziej stonowana, bardziej spokojna. Czy to oznacza, że wolisz teraz taką bardziej stonowana muzykę?

- To różnie. „Teo & Tee” było muzyką prosto z parkietu tanecznego a poprzednie płyty rzeczywiście były takie jak mówisz. Wiesz kiedy patrzę w przeszłość, to chyba rzeczywiście nie interesują mnie już dynamiczne piosenki. Krótkie formy w których nie mogę zbudować nastroju, pobawić się kolorami muzyki. Lubię formy jak w tzw. rocku symfonicznym – epickie długie utwory, w których można, tak jak w muzyce symfonicznej, przejść z jednego nastroju w kompletnie inne klimaty podczas tego samego utworu. Dzięki temu mamy w jednej formie różne perspektywy na ten sam temat.

Czy to oznacza, że wolisz dłuższe formy niż krótkie piosenki?

- Trzyminutowe piosenki narodziły się w latach 50-tych bo taki był przemysł muzyczny. Single były podstawowym nośnikiem. Szafy grające oparte były tylko na singlach. Ale muzyka instrumentalna, bez słów, nie pasuje do tego formatu. Myślę, że Europa ma bardzo długie tradycje w muzyce klasycznej, która nie jest oparta na systemie współczesnego show biznesu. Pop czy rock jest tak popularny w Ameryce, bo to przede wszystkim muzyka młodego pokolenia, a społeczeństwo w Stanach wciąż jeszcze przecież jest stosunkowo młodym społeczeństwem. A muzyka elektroniczna i współczesna muzyka w prostej linii wywodzi się z muzyki klasycznej. Zresztą to właśnie tu, w Europie mamy silną scenę muzyki elektronicznej bo my wywodzimy się z tradycji długich utworów muzyki klasycznej. Długo miksujący DJ-e nie są zbyt popularni w Ameryce – to raczej nasza, europejska specjalizacja. To wynika z naszych korzeni. Oczywiste jest więc to że podobają mi się długie formy. Podobają mi się także krótsze piosenki, ale jednak w chwili obecnej nie wyobrażam sobie swojej muzyki bez dłuższych form. Przynajmniej w tym momencie.

Jak już tak rozmawiamy o muzyce, o korzeniach, to czy możesz nam powiedzieć czego Jean Michal Jarre słucha prywatnie. Nie jako guru muzyki elektronicznej, ale tak prywatnie – w domu, w samochodzie.

- To zależy od nastroju. Słucham jazzu – takich wykonawców jak Chet Baker, Miles Davis. Ale także takich artystów jak Nino Rota, tworzących muzykę do klasycznych filmów Viscontiego czy Felliniego. Czasami słucham też heavy metalu – lubię AC/DC, Metalikę. Lubię też Beatlesów. Bardzo lubię także słuchać różnego rodzaju muzyki elektronicznej. Wczoraj bardzo spodobał mi się album norweskiej grupy Röyksopp. Bardzo lubię oba albumy Underworld. Bardzo podoba mi się MOBY. Jego ostatniego albumu słuchałem naprawdę często. Wiesz słucham wszystkiego do Lady Gaga do Mahlera czy Chopina.

Porozmawiajmy teraz trochę o Twoich koncertach. Grałeś koncerty w wiele egzotycznych miejscach – pod piramidami, w zakazanym mieście w Pekinie, na pustyni, w centrum Moskwy. Czy masz jeszcze jakieś wymarzone miejsce, w którym chciałbyś zagrać koncert?

- Bardzo dużo. Podczas tego tournee odwiedzam wiele miejsc, w których jeszcze nie byłem. Wiesz ja chciałbym zagrać wszędzie. Naprawdę wszędzie! Prezentowanie muzyki tak wielu różnym ludziom jest dla mnie ogromnym przywilejem. Cały czas spełniam te marzenia. W ubiegłą sobotę (dokładnie 18 września – przyp. autor) zagrałem w Bejrucie. Zawsze marzyłem by tam zagrać bo po prostu kocham to miasto. Innym moim marzeniem jest danie koncertu na wolnym powietrzu w Krakowie i tu w Warszawie. Wiesz Gdańsk był specyficznym koncertem – na cześć Solidarności i Lecha Wałęsy. A chciałbym zaprezentować polskiej publiczności coś całkowicie innego tu w Warszawie albo Krakowie.

A jakie koncerty wolisz grać? Te wielkie widowiska na otwartym terenie, czy może raczej w mniejszych halach?

- Myślę, że to nie jest problem wyboru, że jedne są lepsze od drugich. Myślę, że koncert to swego rodzaju chemia pomiędzy widzami a tym co na scenie. I to nie ma znaczenia gdzie to jest. Wiesz teraz naprawdę cieszę się, grając więcej mniejszych koncertów, z tego, że mogę podzielić się swoją muzyką z publicznością. Zwłaszcza tu w Polsce, gdyż polska publiczność to naprawdę moja najlepsza publiczność. Bezsprzecznie moje najlepsze wspomnienia związane z występem na żywo na otwartym terenie to Gdańsk. Wiesz tam na koncercie było jedne wielkie święto. W tym wydarzeniu uczestniczyło tyle ważnych ludzi – nie tylko Ci co byli bardzo ważną częścią historii XX w., ale wielu tych, którzy osobiście, swoimi rękami, swoją postawą tę historię tworzyli. To coś absolutnie wyjątkowego. Ale także przyjęcie przez polską publiczność było naprawdę wyjątkowe. Zresztą właśnie te tournee rozpoczęło się w Polsce (1 marca w katowickim Spodku – przyp. autor) bo chciałem poczuć coś wyjątkowego co napędzi całą tę trasę i teraz kiedy znów przyjadę do Polski z pewnością będzie to dla mnie wspaniałe wydarzenie, na które już bardzo się cieszę.

No właśnie w Katowicach rozpocząłeś koncert absolutnie wyjątkowo – nigdy nikogo nie widziałem by rozpoczynał swój koncert od spaceru wśród publiczności i przywitaniu się z maksymalnie, jak to możliwe, dużą ilością ludzi. Każdemu podałeś rękę, podziękowałeś za przyjście. Czyżbyś wciąż był spragniony tego bliskiego, bezpośredniego kontaktu z publicznością?

- Od czasu do czasu rzeczywiście tak robię. Wiesz chcę pokazać wszystkim, że artysta pochodzi z publiczności, że jest jej integralną częścią, że nie przychodzi gdzieś z tyłu sceny gdzie go nie widać. To bardzo ważne dla mnie by dzielić z publicznością te misterium jakim ma być występ. Wytworzenie tej specyficznej więzi od samego początku koncertu jest dla mnie szalenie ważne. Mam nadzieję, że dla publiczności także.

Mogę Ci powiedzieć za siebie i kilku moich znajomych z którymi byłem na tym koncercie. My poczuliśmy się potraktowani wyjątkowo, jak na żadnym innym koncercie, kiedy jednemu z moich przyjaciół podziękowałeś za to że przyszedł zanim tak naprawdę cokolwiek się jeszcze zaczęło. Wiesz, w jednej chwili poczuliśmy, myślę że większość publiki też, że oto za chwilę będziemy uczestniczyć w czymś absolutnie wyjątkowym i że ten Jean Michel Jarre to naprawdę „równy gość”. Pierwszy i jedyny raz tak się poczułem zanim jeszcze koncert się rozpoczął że jesteś tu obok nas a nie punktem na scenie odległym kilkaset metrów.

- Dokładnie! Właśnie tak! To bardzo ważne!

Powinieneś więc chyba częściej to robić, bo ludzie zaczynają wtedy czuć, że nie przyszli na koncert, ale że są częścią tego koncertu. Są częścią Ciebie i tego co wydarzy się na scenie.

- Tak! Masz rację. I bardzo, bardzo dziękuję Ci za te słowa.

Spoko, to ja dziękuje za tamte przeżycia. Wspomniałeś, że podczas koncertów wykorzystujesz technikę 3D. Jak myślisz, czy to jest przyszłość koncertów? Czy właśnie tak będą wyglądać koncerty?

- Tak i nie. Nie można powiedzieć, że technologia 3D jest wymysłem naszego wieku. Sama muzyka jest trójwymiarowa. Przecież ona rozprzestrzenia się we wszystkich kierunkach. Oczywiście, teraz z punktu wizualizacji muzyki mamy do czynienia z czymś co unaocznia trójwymiarowość muzyki. Oczywiście jest to jeden ze sposobów wizualizacji muzyki, ale przecież nie jedyny. Myślę, że technologia 3D stanie się czymś wyjątkowym, ale nie będzie wykorzystywana cały czas, bo to może być męczące. To oczywiście jest jak magia, tworzenie czegoś wyjątkowego ale moim zdaniem nie jest to jedyny sposób pokazywania filmów czy koncertów w przyszłości. A wracając do koncertów to oczywiście ta technika jest częścią mojego występu, bo używam wiele efektów 3D, tych bez zakładania specjalnych okularów - takich jakie widzimy na co dzień gdy wyglądamy przez okno i widzimy drzewa, ulice, głęboką perspektywę. Staram się to odtworzyć na ekranie. To tak jak w kinie, w którym trzy wymiary były zawsze. Bardzo dobry reżyser – Christopher Nolan (jego najnowszy film to „Incepcja” z Leonardo diCaprio – przyp. autor) mówi, że nie zamierza pracować w 3D ponieważ jego praca jako twórcy filmu jest w już w 3D, bo kino zawsze dawało smak tego co my dziś nazywamy 3D i że nie ma zamiaru zakładać okularów bo kiedy ogląda film w kinie on i tak widzi go w 3D.

Podczas koncertu w Płocku większość publiczności zobaczy Cię po raz pierwszy. Czego mogą się spodziewać? I to zarówno pod względem muzycznym jak i wizualnym.

- W stosunku do Gdańska, który wiele osób widziało na żywo albo z DVD to będzie inny koncert. Tak wiele rzeczy musiało tam być przygotowane wcześniej i odtworzone z komputerów bo wiązało się to z odpowiednimi obrazami. Tym razem będzie kompletnie inaczej. Bardzo dużo improwizacji, muzyki tworzonej na żywo. Nie będzie to odtworzenie poszczególnych utworów z listy od pierwszej do ostatniej piosenki. I tym oczywiście to będzie różnić się od poprzednich moich wizyt. Oczywiście będzie można posłuchać moich najbardziej znanych utworów zagranych na tych wszystkich starych instrumentach na których były nagrywane. Myślę, że mogę obiecać też całkiem spektakularną scenografię ze światłami, laserami czy video (w tym 30 metrowej szerokości ekran – przyp. autor), które nie będzie tylko po to by pokazać artystę na scenie – to wszyscy mogą mieć gdy oglądają telewizję. Myślę że uda mi się przekazać ludziom to po co w ogóle wychodzę na scenę i co na niej robię.

Dziękuję więc bardzo za rozmowę.

- Dzięki.

Wywiad i zdjęcia uzyskalismy dzięki uprzejmości pana Rolanda Bury - dyrektora Wydziału Kultury i Sportu Urzędu Miasta Płocka. Dziękujemy.

Source: imprezymiejscatrendy.eu

Jean Michel Jarre - Artists and ARTURIA

Artists and Arturia

Arturia has always had a strong connection to artists, so we've decided to show what goes on behind the scenes with a new bi-monthy series entitled 'Artists and Arturia', a series of videos featuring world renown musicians and producers talking about their favorite Arturia products and how they use them.

        

Source: arturia.com

Jean Michel Jarre - Interview 2010

Jean Michel Jarre - The Project 10-10-10 (Full concert)

      

Jean Michel Jarre performance at The O2 in London, on 10th October 2010.
10 10 10 project -- a "self-pirated" live show was broadcast via internet at 8 PM London Time.

Jean Michel Jarre - "Mogę być jeszcze lepszy"

9 listopada 2010

11 listopada kolejny objazd po Polsce rozpoczyna Jean Michel Jarre - francuski mistrz muzyki elektronicznej. Twórca szykuje specjalne atrakcje dla widzów w Gdańsku, Płocku, Wrocławiu i Rzeszowie.

Czytaj więcej na http://muzyka.interia.pl/wywiady/wywiad/jean-michel-jarre/news/moge-byc-jeszcze-lepszy,1555280?utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=firefox

11 listopada kolejny objazd po Polsce rozpoczyna Jean Michel Jarre - francuski mistrz muzyki elektronicznej. Twórca szykuje specjalne atrakcje dla widzów w Gdańsku, Płocku, Wrocławiu i Rzeszowie.

Jean Michel Jarre planuje "ambitny projekt" /fot. Bartosz Nowicki/www.bartosznowicki.pl

"Jeżeli ktoś sądził, że najbardziej spektakularne show tego roku ma już za sobą, to już powinien rezerwować sobie czas na listopadowe koncerty Jean Michel Jarre'a" - podkreślali w zapowiedzi organizatorzy, nawiązując do marcowego występu Francuza w katowickim Spodku.

Ze względu na duże zainteresowanie muzycznymi spektaklami Jarre'a do trzech pierwotnie planowanych występów (13 listopada - Płock, Hala Arena; 14 listopada - Wrocław, Hala Ludowa; 15 listopada - Rzeszów, Hala Podpromie) dodano jeszcze jeden - rozpoczynający trasę (czwartek, 11 listopada) koncert w Gdańsku, w Hali Gdańsk - Sopot.


Z francuskim muzykiem w Warszawie spotkała się Emilia Chmielińska.

Czego można spodziewać się po listopadowych występach?

- To, co w listopadzie chcę zaprezentować polskiej publiczności, to projekt, o którym myślałem od dawna. Marzyłem, by przenieść magię moich plenerowych koncertów w przestrzeń bardziej kontrolowaną. Podczas widowisk plenerowych - czy to z powodu deszczu, czy wiatru - nie zawsze mogłem kontrolować takim stopniu, w jakim chciałem, dźwięk, jakość muzyki i scenografię. Siedem-osiem lat temu było to poza moim zasięgiem - z różnych powodów. Muzyka i instrumenty w środowisku scenicznym są dość kruche, ulotne; jakość dźwięku jest niesamowita. Tych rozwiązań nie mogę wykorzystać podczas plenerowych widowisk.

- Sądzę również, że w tej nowej przestrzeni scenografia może być jeszcze bardziej efektowna, podobnie jak jakość dźwięku - mam tutaj na myśli wielkie obiekty powierzchniowo zamknięte, które można znaleźć na całym świecie. Jak już mówiłem, jeszcze 10 lat temu było to do pomyślenia, bo obiekty te nie były przystosowane do mojej wizji. To bardzo ambitny projekt. Przede wszystkim muzyka jest unikalna przez sam fakt, że użyte instrumenty nie do końca przeznaczone są do wykonywania muzyki na żywo.

- W naszych czasach wiele koncertów to widowiska programowane czy rejestrowane wcześniej, lub grane z playbacku - tymczasem na naszej scenie nie ma komputerów. To prawdziwy show na żywo, bardzo dynamiczny i taki, w trakcie którego wiele się dzieje, a ze sceny bije energia. W scenografii wykorzystaliśmy między innymi mnóstwo niewielkich kamer, ukrytych w różnych punktach sceny tak, aby przekazać publiczności obraz widziany z perspektywy konkretnego wykonawcy. Wyjątkowa jest również architektura świateł i laserów - powiedziałbym, że spektakularna. Obejmuje ona całą widownię, która jest zanurzona w trójwymiarowej scenografii.

Po pięciu latach powracasz z koncertem do Gdańska, gdzie zagrałeś w Stoczni Gdańskiej z okazji 25-lecia "Solidarności". Jak wspominasz tamto wydarzenie?

- Czuję się zaszczycony i uprzywilejowany faktem, że uczestniczę w świętowaniu momentów ważnych dla historii Polski, których waga miała jednocześnie skalę światową. Występ w Gdańsku był dla mnie zaszczytem i wyróżnieniem jako dla człowieka, ale też był czymś doniosłym dla nas wszystkich - dla moich dzieci, dla mojej rodziny i jej przyszłości. Ukazaliśmy grupę jednostek, która zmieniła nasz świat - po wydarzeniach w Gdańsku nasze życie stało się nowe, lepsze. To właśnie oni sprawili, że warunki naszego życia jako ludzi uległy poprawie. Był to więc przywilej, ale zarazem coś, w czym my sami aktywnie uczestniczyliśmy, składając hołd tym ludziom i bohaterom, takim jak Lech Wałęsa i pionierzy "Solidarności".

- Dla mnie wykraczało to poza ramy wydarzenia w skali Polski; było to wydarzenie o znaczeniu globalnym. Cieszę się, że przy okazji rocznicowego koncertu w Gdańsku mogłem przyczynić się do pozytywnego nagłośnienia świadectwa "Solidarności", związanych z nią ludzi i wspaniałego kraju, jakim jest Polska.

- Również występ w Gdańsku 11 listopada tego roku jest dla mnie czymś szczególnym. Już kiedy zaczynaliśmy planować tę trasę, podkreślałem, że bardzo ważną dla mnie jej częścią będą koncerty w Polsce. Chciałem odwiedzić kilka polskich miast, w tym oczywiście Gdańsk.



 
Jak ważne są dla ciebie występy przed publicznością?
 
- Jako muzyk żyjący w XXI wieku zdaję sobie sprawę - zrozumiałem to zresztą u początku mojej kariery - że muzyka staje się coraz bardziej wędrowna w swej naturze. Muzyki można słuchać na ulicy, we własnym mieszkaniu, w samochodzie - wszędzie. Jeśli zadajesz sobie trud, by pójść na koncert, by kupić bilet - to dlatego, że chcesz czegoś więcej. W przeciwnym razie zostajesz w domu. Jeśli wybierasz się na koncert, to dlatego, że żywisz konkretne oczekiwania wizualne wobec artysty i muzyki, którą lubisz.

Mówisz o tej kwestii wizualnej - twoje koncerty przeszły do historii m.in. za sprawą właśnie nietypowej oprawy.

- W pewnym momencie stwierdziłem, że chowanie się za komputerem przez dwie godziny nie jest chyba najbardziej pociągającą, wzrokowo atrakcyjną i ekscytującą rzeczą! Chciałem czegoś nowego, a poszukiwania te zaczęły się od prób odnalezienia wizualnej analogii, wizualnej strony mojej muzyki. Wkrótce kwestią tą zaczęły zajmować się też formacje rockowe i odkryły, że w ich przypadku jest dokładnie tak samo.

- Kiedy ja zaczynałem, byłem w moich poszukiwaniach sam. Później zobaczyłem, że zespoły takie, jak U2, włączają coraz więcej elementów wizualnych w swoje koncerty - nie dlatego, że wymaga tego muzyka, ale dlatego, że jest to wymóg czasów, bo muzyki możemy dziś przecież słuchać wszędzie. Dlatego właśnie zająłem się scenografią w perspektywie wizualnej. Trasa, którą obecnie odbywam, to oczywiście cykl koncertów, ale z rozbudowaną stroną wizualną.

Czy zatem te występy na żywo jakoś specjalnie cię inspirują przy tworzeniu? Myślisz o tym, jak to będzie później wyglądało na scenie?

- Kiedy zasiadam do pisania muzyki, w ogóle nie myślę o wykonywaniu jej na żywo. To po prostu muzyka - a zainspirować może mnie wiele rzeczy: książki, muzyka innych artystów, kino, filmy. Na tym etapie nie myślę o koncertach. Kiedy muzyka jest już gotowa, wtedy dopiero zadaję sobie pytania, jak mógłbym wykonać ją na żywo? Co mogę stworzyć od strony wizualnej? To zawsze przychodzi potem.

Masz poczucie, że jesteś muzykiem spełnionym? Masz jakieś plany, nad którymi już rozmyślasz?

- Artysta zawsze próbuje uchwycić wizje, które ma w głowie, stara się maksymalnie przybliżać do wizji zamkniętych w jego umyśle czy sercu. Daleki jestem od bycia usatysfakcjonowanym tym, co zrobiłem - mimo, iż mam poczucie, że trochę udało mi się osiągnąć. Cały czas mam poczucie, że mogę być jeszcze lepszy - pod względem komponowania, koncertów. Sądzę, że moją świeżość i entuzjazm zawdzięczam właśnie takiemu podejściu.

- Rzeczy, które chciałbym jeszcze zrobić, jest oczywiście mnóstwo. Weźmy na przykład Polskę - chciałbym kiedyś zagrać plenerowe koncerty w Warszawie, Krakowie, czy w wielu innych fantastycznych miejscach w waszym kraju. Naprawdę mi na tym zależy. Jest jeszcze wiele innych pomysłów - może koncert w jakiejś kameralnej operze, może jeszcze coś innego? A może jakiś projekt z polskimi filmowcami, skoro już mówimy o Polsce? Chciałbym odkryć nowe możliwości, które pozwolą mi pracować w Polsce i z polskimi artystami - w taki czy inny sposób.

Tłum. Katarzyna Kasińska

Jean Michel Jarre popiera Gdańsk

11 listopada 2010

Jean Michel Jarre zadeklarował wsparcie dla starań Gdańska o uzyskanie tytułu Europejskiej Stolicy Kultury (ESK) 2016. Muzyk przyleciał w środę (10 listopada) do Gdańska, gdzie w czwartek zagra koncert.

Jean Michel Jarre: "Gdy zaczynałem, dostawałem z Polski listy pełne wsparcia" fot. Miguel Villagran /Getty Images/Flash Press Media

W czasie konferencji prasowej, która miała miejsce w gdańskim Porcie Lotniczym im. Lecha Wałęsy, muzyk podpisał specjalną deklarację poparcia Gdańska w staraniach o tytuł Europejskiej Stolicy Kultury 2016.

"To dzięki wydarzeniom, które rozegrały się w Stoczni Gdańskiej, rozpoczął się proces demokratycznych przemian w Europie Środkowo-Wschodniej, który zmienił oblicze całej wspólnoty europejskiej. To tutaj ludzie zaangażowani w ruch Solidarności pokazali światu, że wspólne, odważne działanie może doprowadzić do zmian, które wydawały się niemożliwe" - napisano m.in. w podpisanej przez Jeana Michela Jarre'a deklaracji.

"Czuję się zaszczycony, że mogę pełnić rolę ambasadora Gdańska w staraniach o uzyskanie tego tytułu" - powiedział muzyk po podpisaniu dokumentu dodając, że w ciągu najbliższych miesięcy, jakie pozostały do ostatecznego wyboru miast starających się o tytuł ESK 2016, będzie wspierała starania Gdańska tak, jak tylko będzie to z jego strony możliwe.

W czwartek wieczorem Jarre zagra koncert w położonej na granicy Gdańska i Sopotu hali Ergo Arena. Tego dnia przed południem muzyk weźmie też udział w gdańskiej Paradzie Niepodległości organizowanej tradycyjnie 11 listopada w historycznym centrum Gdańska.

"Cieszę się, że w ten sposób mogę wnieść swój wkład w obchody tego bardzo ważnego dla Polaków święta. To dla mnie przywilej" - powiedział Jarre.

       

Gdański koncert Jarre'a będzie pierwszym z czterech występów, jakie w listopadzie zaplanował artysta w Polsce. Po Gdańsku Jarre ma wystąpić w Płocku (ze względu na uchybienia, jakie wykryto w tamtejszej nowo wybudowanej hali, decyzja o tym, czy koncert ostatecznie dojdzie do skutku, ma dopiero zapaść), Wrocławiu oraz Rzeszowie.

Jak powiedział Jarre na środowej konferencji, w czasie gdańskiego koncertu zagra zarówno utwory znane już świetnie jego fanom, jak i nowe kompozycje.

Muzyk podkreślił, że - dzięki temu, iż koncert odbywać się będzie w hali, w trakcie występu możliwe będzie użycie o wiele większej liczby instrumentów niż w czasie koncertów pod gołym niebem. "W sumie zagra około 70 instrumentów" - powiedział Jarre dodając, że cały występ odbywać się będzie na żywo, bez użycia playbacku.

Jarre podkreślił, że czuje on szczególny związek z Polską.

"Gdy zaczynałem prace jako muzyk, dostawałem z Polski listy pełne wsparcia. To była ogromna zachęta do dalszej pracy" - powiedział artysta.

Znany głównie jako kompozytor muzyki elektronicznej Jean Michel Andre Jarre urodził się 24 sierpnia 1948 roku w Lyonie we Francji. Jest on uważany za pioniera muzyki elektronicznej. Jean Michel Jarre pobił rekord Guinessa pod względem liczby zgromadzonych na jednym koncercie fanów - w 1997 roku na moskiewski występ Jarre'a przybyło 3,5 mln osób.

W Gdańsku Jean Michel Jarre wystąpił już w sierpniu 2005 roku, na koncercie zorganizowanym na terenie Stoczni Gdańskiej w ramach obchodów 25 rocznicy strajków sierpniowych i powstania "Solidarności". Koncert ten zgromadził ponad 100 tysięcy widzów.

Jean Michel Jarre: "Wielkie wyzwanie i nowe doświadczenie"

5 marca 2010

Francuski pionier muzyki elektronicznej Jean Michel Jarre ponownie odwiedził Polskę w ramach halowej trasy koncertowej "World Arena Tour".

Koncertem w Katowicach 1 marca 2010 roku francuski mistrz muzyki elektronicznej Jean-Michel Jarre rozpoczął halową trasę "World Arena Tour". Dzień wcześniej spotkał się z Pawłem Budzińskim, by opowiedzieć o najbliższych planach, "Avatarze", rekordach i występach na scenie.

Czytaj więcej na http://muzyka.interia.pl/wywiady/news/wielkie-wyzwanie-i-nowe-doswiadczenie,1448092,3650?utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=firefox

Koncertem w Katowicach 1 marca 2010 roku francuski mistrz muzyki elektronicznej Jean-Michel Jarre rozpoczął halową trasę "World Arena Tour". Dzień wcześniej spotkał się z Pawłem Budzińskim, by opowiedzieć o najbliższych planach, "Avatarze", rekordach i występach na scenie.

Czytaj więcej na http://muzyka.interia.pl/wywiady/news/wielkie-wyzwanie-i-nowe-doswiadczenie,1448092,3650?utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=firefox

Koncertem w Katowicach 1 marca 2010 roku francuski mistrz muzyki elektronicznej Jean-Michel Jarre rozpoczął halową trasę "World Arena Tour". Dzień wcześniej spotkał się z Pawłem Budzińskim, by opowiedzieć o najbliższych planach, "Avatarze", rekordach i występach na scenie.
 

Jean-Michel Jarre w katowickim Spodku: fot. Bartosz Nowicki/www.bartosznowicki.pl

Mówisz, że tworzysz muzykę elektroniczną dla wszystkich. Ale czy rzeczywiście jest to muzyka dla każdego?

- Nie wiem, nie mnie odpowiadać na to pytanie... Zawsze tworzyłem muzykę taką, jaką chciałem tworzyć. Na początku moja twórczość nie była bynajmniej powszechnie akceptowana; w istocie odrzucało ją nawet wiele wytwórni płytowych. Pytano mnie: Co to za muzyka? Nie ma w niej wokalu! Zarzucano mi, że tego typu dziesięciominutowych kompozycji nie można grać w rozgłośniach radiowych. Nie było to łatwe... Potem jednak zdobyłem dużą publiczność, co poczytuję sobie za wielki zaszczyt.

Ustanowiłeś rekord Guinessa pod względem liczby zgromadzonych na koncercie fanów. Jakie to uczucie? Czy traktowałeś to jako swój cel?

- Takie doświadczenie czyni cię pokornym. Kiedy zdasz sobie sprawę, że piszesz muzykę, masz jakiś pomysł i ni stąd, ni zowąd masz tylu zwolenników, to takie spotkanie z publicznością na koncercie jest dla ciebie jako artysty przeżyciem wyjątkowym. Takie doświadczenie daje ci odwagę, by kontynuować, to, co robisz, i stanowi wielką zachętę. Nigdy jednak nie miałem obsesji na punkcie bicia rekordów. Muzyka to nie jest Formuła 1; taki sposób myślenia wykreowały media. To wy mówicie o rekordach, artyści są tym mniej zainteresowani.


Nie dbasz o to?

- Tego nie mówię. Tak, jak wspomniałem, to dla mnie zaszczyt. Ale nie jestem opętany pragnieniem ustanawiania jakichś rekordów.

        


Twoje koncerty to również wielkie widowiska. Czy cała ta otoczka nie przeszkadza ci, gdy próbujesz się skoncentrować na graniu?
 
- Nie. Te koncerty rzeczywiście są wyjątkowymi wydarzeniami, tak, jak na przykład mój występ w Gdańsku z okazji 25. rocznicy powstania "Solidarności". Pojmuję te koncerty jako widowiska operowe.

- Powodem, dla którego odbywam w tym roku trasę koncertową, jest chęć zamknięcia magii koncertów plenerowych w bardziej kontrolowanej przestrzeni. Chodzi mi o sytuację w przestrzeni zamkniętej, gdzie - dzięki bliskości innego rodzaju - będę mógł w jeszcze większym stopniu wytworzyć to wrażenie całkowitego zanurzenia w muzyce, w mojej muzyce. Będzie to możliwe także dzięki lepszemu brzmieniu, niż podczas koncertów plenerowych i przekazowi audiowizualnemu.

- Mam już obmyśloną scenografię, naprawdę wyjątkową pod względem oświetlenia, obrazów i laserów nowego rodzaju. To całkowicie nowy projekt, który można zrealizować jedynie w przestrzeni zamkniętej. Dla mnie to kolejne doświadczenie, to po prostu coś nowego. Mam nadzieję, że publiczności się to spodoba, ponieważ widowisko to ma swoją światową premierę właśnie tu, w Katowicach. Mam nadzieję, że w niedalekiej przyszłości - jeszcze w tym roku - będziemy mogli je zaprezentować także w innych polskich miastach.

Podczas koncertów koncentrujesz się więc tylko na graniu?

- Absolutnie tak.

Kontakt z publicznością?

- Tak. Podczas prób - tak, jak miało to miejsce przez kilka ostatnich dni - zaczynam właśnie od muzyki, koncertu jako całości i poszczególnych muzyków. Kiedy to mam już z głowy, przechodzę do scenografii, i koncentruję się tylko na niej. Potem sprawdzam, czy scenografia i muzyka współgrają ze sobą. Kiedy natomiast wychodzę na scenę, by zagrać koncert, myślę tylko o muzyce, o jej wykonaniu - i o niczym innym. To dlatego, że ufam ludziom, którzy czuwają nad pozostałymi elementami widowiska.

Muzyka jest więc numerem jeden.

- Dokładnie, zawsze.

Słyszałem, że dwa spośród koncertów, jakie dasz w ramach obecnej trasy, zostaną zarejestrowane w technologii 3D. Czy, kiedy będę siedział przed ekranem telewizora, doświadczę tego samego, co na koncercie na żywo?

- Mam taką nadzieję. Zawsze interesowała mnie technologia 3D, ponieważ jest to przyszłość sztuk wizualnych. Ostatnio film "Avatar" sprawił, że sposób, w jaki postrzegamy obrazy, nigdy już nie będzie taki sam. To tak, jak przejście od taśmy czarno-białej do kolorowej. 3D zajmuję się już od dłuższego czasu - piętnaście lat temu zarejestrowałem dla firmy Apple pierwszy koncert w tej technologii. Potem wydałem kompilację Oxygene 3D.

- Zdradzę też, że mój koncert w Polsce będzie filmowany przez ludzi, którzy współpracowali z Jamesem Cameronem przy "Avatarze". Będzie to pierwszy koncert, który będzie rejestrowany, a docelowo również pokazywany na żywo, w technologii 3D. Jest to więc dla mnie wielkie wyzwanie, a także nowe doświadczenie.

Wspomniałeś o "Avatarze". Czy podobał ci się ten film? Moja znajoma wyszła z kina, bo, jak twierdziła, nie mogła oddychać! Czy z tobą było podobnie?

- Myślę, że dla nas - Europejczyków - sama historia opowiedziana w tym filmie jest troszeczkę prosta. Ale też prostota ta pomaga w odbiorze tego filmu, bo nie chodzi tu przecież tylko o fabułę. Rzecz polega na tym, że ten film jest jak baśń. Trzeba do tego podejść na takiej zasadzie: albo cię interesują baśnie, albo nie. Baśń ma to do siebie, że całkowicie zanurzamy się w tym świecie.

- Ten film to ogromny sukces, ale też ogromne osiągnięcie artystyczne. Na szacunek zasługuje fakt, że człowiek pokroju Jamesa Camerona wykorzystał sukces "Titanica" i pieniądze, jakie przyniósł mu ten film, w ryzykownej inwestycji, będącej kolejnym krokiem na drodze postępu technologicznego. Podchodzę do tego z dużym uznaniem.

Będziesz więc oglądał tegoroczną oscarową galę?

- Wydaje mi się, że werdykt Akademii tak naprawdę nie ma żadnego znaczenia. Cokolwiek się stanie, to "Avatar" i tak zdobył już wszystkie tegoroczne Oscary. Czy James Cameron opuści ceremonię ze statuetką, czy też będzie to ktoś inny - dla mnie to nieistotne. Nie wpłynie to na moją opinię. Ale tak czy inaczej, życzę Cameronowi powodzenia.

Rozumiem cię bardzo dobrze! Na koniec naszej rozmowy opowiedz coś o swoich planach. Będziesz nagrywał, czy skoncentrujesz się na koncertach?
 
- Myślę, że na obu tych rzeczach. W tej chwili oczywiście najważniejszy jest dla mnie jak najlepszy występ na scenie, ale w perspektywie mam wydanie nowego albumu studyjnego pod koniec roku. Będzie on czerpał z różnych eksperymentów, improwizacji i nowych kompozycji, które stworzę w ciągu całego tego roku na scenie.

Rozmawiał: Paweł Budziński

Tłumaczenie: Katarzyna Kasińska

Mówisz, że tworzysz muzykę elektroniczną dla wszystkich. Ale czy rzeczywiście jest to muzyka dla każdego?- Nie wiem, nie mnie odpowiadać na to pytanie... Zawsze tworzyłem muzykę taką, jaką chciałem tworzyć. Na początku moja twórczość nie była bynajmniej powszechnie akceptowana; w istocie odrzucało ją nawet wiele wytwórni płytowych. Pytano mnie: Co to za muzyka? Nie ma w niej wokalu! Zarzucano mi, że tego typu dziesięciominutowych kompozycji nie można grać w rozgłośniach radiowych. Nie było to łatwe... Potem jednak zdobyłem dużą publiczność, co poczytuję sobie za wielki zaszczyt.
Ustanowiłeś rekord Guinessa pod względem liczby zgromadzonych na koncercie fanów. Jakie to uczucie? Czy traktowałeś to jako swój cel?
- Takie doświadczenie czyni cię pokornym. Kiedy zdasz sobie sprawę, że piszesz muzykę, masz jakiś pomysł i ni stąd, ni zowąd masz tylu zwolenników, to takie spotkanie z publicznością na koncercie jest dla ciebie jako artysty przeżyciem wyjątkowym. Takie doświadczenie daje ci odwagę, by kontynuować, to, co robisz, i stanowi wielką zachętę. Nigdy jednak nie miałem obsesji na punkcie bicia rekordów. Muzyka to nie jest Formuła 1; taki sposób myślenia wykreowały media. To wy mówicie o rekordach, artyści są tym mniej zainteresowani.
Nie dbasz o to?
- Tego nie mówię. Tak, jak wspomniałem, to dla mnie zaszczyt. Ale nie jestem opętany pragnieniem ustanawiania jakichś rekordów.


Czytaj więcej na http://muzyka.interia.pl/wywiady/news/wielkie-wyzwanie-i-nowe-doswiadczenie,1448092,3650?utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=firefox

Koncertem w Katowicach 1 marca 2010 roku francuski mistrz muzyki elektronicznej Jean-Michel Jarre rozpoczął halową trasę "World Arena Tour". Dzień wcześniej spotkał się z Pawłem Budzińskim, by opowiedzieć o najbliższych planach, "Avatarze", rekordach i występach na scenie.

Czytaj więcej na http://muzyka.interia.pl/wywiady/news/wielkie-wyzwanie-i-nowe-doswiadczenie,1448092,3650?utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=firefox

Jean Michel Jarre zagra w Ergo Arenie

10.11.2010

W czwartek jedna z największych gwiazd muzyki elektronicznej wystąpi ponownie w Trójmieście. Multimedialne show Jean Michela Jarre’a ma być jednym z czterech koncertów, jakie w listopadzie zaplanował w Polsce. Będzie też poparciem Gdańska w jego staraniach o tytuł Europejskiej Stolicy Kultury 2016.

Francuski kompozytor, Jean Michel Jarre przyjechał do Gdańska by wziąć udział w Paradzie Niepodległości i zagrać koncert w hali Ergo Arena (fot. PAP/Roman Jocher)

Gdański koncert Jarre'a, który odbędzie się 11 listopada, będzie pierwszym z czterech występów artysty w Polsce. Później ma jeszcze wystąpić w Płocku, Wrocławiu i Rzeszowie.

W czasie koncertu pojawią się zarówno utwory znane już świetnie jego fanom, jak i nowe kompozycje. Dzięki temu, iż koncert odbywać się będzie w hali, w trakcie występu możliwe będzie użycie o wiele większej liczby instrumentów niż w czasie koncertów pod gołym niebem.

 – W sumie zagra około 70 instrumentów – mówi artysta dodając, że cały występ odbywać się będzie na żywo, bez użycia playbacku.

Jarre podkreślił, że czuje on szczególny związek z Polską. – Gdy zaczynałem prace jako muzyk, dostawałem z Polski listy pełne wsparcia. To była ogromna zachęta do dalszej pracy – wspomina i deklaruje wsparcie dla starań Gdańska o uzyskanie tytułu Europejskiej Stolicy Kultury (ESK) 2016.

– To dzięki wydarzeniom, które rozegrały się w Stoczni Gdańskiej, rozpoczął się proces demokratycznych przemian w Europie Środkowo-Wschodniej, który zmienił oblicze całej wspólnoty europejskiej. To tutaj ludzie zaangażowani w ruch Solidarności pokazali światu, że wspólne, odważne działanie może doprowadzić do zmian, które wydawały się niemożliwe – przekonuje.

– Czuję się zaszczycony, że mogę pełnić rolę ambasadora Gdańska w staraniach o uzyskanie tego tytułu – dodaje muzyk po podpisaniu dokumentu dodając, że w ciągu najbliższych miesięcy, jakie pozostały do ostatecznego wyboru miast starających się o tytuł ESK 2016, będzie wspierała starania Gdańska tak, jak tylko będzie to z jego strony możliwe.

Pierwszy trójmiejski koncert Jarre'a, w sierpniu 2005 r., można bez przesady określić mianem historycznego. Występ francuskiego mistrza był pierwszym z upamiętniających rocznicę Sierpnia '80 wielkich widowisk z cyklu Przestrzeń Wolności. Był w Gdańsku przyjęty po królewsku, a jego koncert zgromadził wielotysięczną publiczność na terenach postoczniowych. Zaprezentował wówczas przekrój swojej twórczości datującej się od połowy lat 70. i przełomowego albumu „Oxygene", w inscenizacji widowiska odnosząc się bezpośrednio do najnowszej historii Polski i roli odegranej w niej przez NSZZ Solidarność.

Znany głównie jako kompozytor muzyki elektronicznej Jean Michel Andre Jarre urodził się 24 sierpnia 1948 roku w Lyonie we Francji. Jest on uważany za pioniera muzyki elektronicznej. Jean Michel Jarre pobił rekord Guinnessa pod względem liczby zgromadzonych na jednym koncercie fanów – w 1997 roku na moskiewski występ Jarre'a przybyło 3,5 mln osób.


         

Source: tvp.info

Panique dans l'oreillette : Nathalie Marquay-Pernaut et Jean-Michel Jarre prochains invités de Frédéric Lopez

14/01/2010

Mercredi 27 janvier à 22h55, Frédéric Lopez vous donne rendez-vous avec un nouveau numéro de Panique dans l'oreillette dans lequel seront invités le musicien Jean-Michel Jarre et l'ex Miss France Nathalie Marquay-Pernaut.

Un garçon manqué devenu Miss France et femme d'un grand journaliste face à un éternel ado recordman des plus grands concerts aux quatre coins du monde… C'est ce qui attend Frédéric Lopez mercredi 27 janvier à 22h55 sur France 2.

En effet, le prochain numéro de Panique dans l'oreillette, son émission qui permet de mieux connaître les stars françaises, accueillera comme invités Nathalie Marquay-Pernaut et Jean-Michel Jarre.

Pour aider l'animateur à mieux cerner ses invités et leurs secrets, des proches seront cachés en coulisses.

Autour de Nathalie Marquay-Pernault, Miss France 1987 ayant participé à la Ferme Célébrités 2 et qui s'apprête à monter sur les planches de La Grande Comédie de Paris avec la pièce Un couple parfait… enfin presque, seront présents Jean-Pierre Pernaut, son mari, les comédiens Alil Vardar et Karine Belly, ainsi que ses amis parmi lesquels figure Xavier de Fontenay et sa soeur aînée Myriam Marquay.

Du côté de Jean-Michel Jarre, vous retrouverez son manager Fiona Commins, sa demi-sœur Stéphanie Jarre et des amis, dont le chanteur Patrick Juvet à qui il a écrit la chanson Où sont les femmes.

Des surprises seront au rendez-vous comme à chaque émission. Alors ne manquez pas Panique dans l'oreillette mercredi 27 janvier à 22h55 sur France 2.

         

Jean Michel Jarre - Vie Privée vie publique, l'hebdo (2010)

 

Jean Michel Jarre était l'invité vendredi soir de Mireille Dumas dans l'émission Vie Privée vie publique, l'hebdo sur France 3. Il a parlé beaucoup de ses apports avec son père, sa mère, les femmes de sa vie et ses enfants.

        

Source: telleestmatele.com

Manheim, Adios Germany

Published by Jean Michel Jarre on 3/15/2010

The first time I went to Manheim was to see Pink Floyd's The Wall and I loved it. I said to myself, if one day I am doing indoor concerts I would like to play there.. And here we are few decades later.

This is the last concert in Germany for 2010 and we already have quite good recollections. Maybe it's the harmony in the crew. I must say that every one is top class, doing their job with dedication and talent... Everyone is improving their part everyday and we have a really good show now. I do hope that we are going to keep up like this back in France. Playing your own country is like going back to your family, warm but never easy...

Talking about family, this crew is turning into a family of its own. I feel responsible and I do care for it.. One important member is missing though, Thomas Alsina, always present for every concert since 1998. He's busy working in California on the release of yet another Apple product, but he'll be joining us in Marseille. We are all missing him.
New dates of concerts are coming in everyday from my agent in London and we have to make decisions about them. We are discussing with Alain Courieux about working with a DigiCo console for the next album and involving him in the recording and mixing process.
Peter the director for live video is doing a great job, always finding new ideas. I asked him to film some parts of the concerts. He has such a good eye. Dominique has created a new club with special backstage passes called Spam. The main character is a funny face sculpted into a potato by Domino himself.. Pierre is more and more into photography using my new Canon D7 and the results are pretty good, he knows the show by heart and he's got a good eye. You will see some of them on the blog soon. Louis from Aero prod is everywhere and it is a real pleasure to be with him on the road.

As I write this, we are on the bus, going to France, driven by Zippy. I wonder why all tour busses have such a similar style, a kind of 70's porno film type of decor, purple, black and white carpets seats and walls, with mirrors on the ceilings and glass snakes on the doors.. The Bus itself is in a dark pink robe, very chic..

And as is now usual just before going to bed, we drank sake, red wine and tasted saucisson de Lyon, the best in the world of course...
Cheers
 

 Chris, trying to make some money

My new hair dryer

This way nobody can steal my screen 

 

Entering the arena from the back

Souvenir de Chine

Vintage-style live video feedback

Playing Big Brother like it's 1984

I like the new oblique position of lasers

We built a teleporter for Chronologie

I even get to sit

             

Source: aerojarre.blogspot.com

La Traversée du miroir, France 5, 31/01/2010

 31 Janvier 2010 à 19.00

Invité : Robin Renucci, Jean-Michel Jarre, Présentateur : Patrick Poivre d'Arvor

Dans un décor intimiste, Patrick Poivre d'Arvor reçoit deux personnalités connues et reconnues issues de tous les univers, qui se succèdent sur le plateau.

Chaque rencontre débute par un billet personnel de Patrick Poivre d'Arvor sur l'invité.
L'émission se décline ensuite au rythme de dates clefs, trois dates représentatives de leur vie choisies par chaque invité et trois dates «historiques» choisies par Patrick Poivre d'Arvor qui ont une résonance dans la vie de chaque invité.
Pour faire le lien entre les deux entretiens, à mi-chemin de l'émission, les deux invités se posent, mutuellement, quelques questions.

              

Source: tv-express.com